Nanomachine

A laptop performance by Antoine Schmitt

Nanomachine
Een complexe en semi-autonome ritmische machine.
Een geïmproviseerde audiovisuele performance.
Een publieke confrontatie met een minimale Gesamtkunstwerk in wording.

Nanomachine is een audiovisuele performance, een extensie van het beeldend werk van Antoine Schmitt, waarin hij de creatie van nanoensembles in publiek improviseert.

Een nanoensemble is een geheel van minimale objecten, elk met een eigen vorm, geluid en een autonome gedrag, die zijn buren aanzet en beïnvloed. Die als dusdanig leven geeft aan een ingewikkelde en semi-autonome ritmische machine, die door zijn complexiteit zowel volledig begrijpbaar als uiterst desoriënterend is. Het klankteken is een mix van geluidssamples in ritmische ambigue loops, een soort van een extreme veralgemening van de Pendulum muziek van Steve Reich, waarbij het visuele aspect zeer abstract lichtgevend en zacht is.

Voorbeelden van nanoensembles kunnen gezien worden op het web op http://www.gratin.org/as/nanos/

In nanomachine, improviseert Antoine Schmidtt zulke nanoansembles met een trage constructie en deconstructie, de één na de ander, door gebruik van een zelf ontworpen software. De opbouw ervan is vrij delicaat zoals machines vaak onstabiel worden. Zoals voor een muzikale improvisatie, is het geheel van het opbouwproces aldus volledig open en leesbaar.

Voorts is nanomachine een nieuwe uitdrukking, in het veld van VJ’s/DJ’s, waarin autonome geprogrammeerde systemen in real time als volwaardig medium naar voren worden geschoven, en waarin tradionele media met beelden en geluid worden aanzien als manifestaties van processen en onderliggende krachten. Met nanomachine, is het niet de klank die het beeld volgt noch het beeld de klank: beide vinden hun oorsprong in dezelfde machine, of eerder in veelvoudige objecten die het geheel samenstellen. Het feit dat in nanomachine, de oorzakelijkheid (van het object tot het beeld en geluid, van een object tot zijn buren, van een object tot het geheel) enigszins ontregeld en altijd wisselend is, legt expliciet de nadruk op deze benadering. Continu worden het gevoel en het redeneren van het publiek gesolliciteerd, en balanceert hun aandacht tussen realiteit en abstractie.
Frank Stella zei: "What you see is what you see", en dit, is wat het publiek aanvoelt, en niets meer, en die dan vragen stelt. Nanomachine is een publieke confrontatie met een minimaal Gesamtkunstwerk in wording.

over Antoine Schmitt

Kunstenaar en programmeur, Antoine Schmidtt plaatst zich aan de kruising van abstractie en dynamische simulatie. Sinds 1995 werkt hij met softwarealgoritmen om audio- en visuele objecten te creëren, onder vorm van installaties, on-line kunstwerken en performances. Autonomie en abstractie zijn zijn onderzoekswegen, het real-time programmeren zijn werktuig. Antoine Schmitt zoekt naar de vorm van het zijn tot het diepst van de menselijke aard. Naast taal en betekenis, staat het voelen centraal in zijn kunst.

Meer info op http://www.gratin.org/